๑. วิถีมิตรศัตรูนั้นแปรผันมิคลาย / อันความจริงแท้ " เพียงสิ่งเดียวหาไม่ " หนึ่งมิตรวันนี้.. แค่สิ้นเหลี่ยมแสง - ลับฟ้า ก็ "เสี้ยม" ให้ชั่วได้โดยพลัน
๒. ลิ้นอันกลิ้งกลอกชมเอาดียกเข้ากาย ปัดร้ายพ่นพิษกรอกชงชั่วไว้ให้เขากลืน สนองเสี้ยมด้วยสะใจ / ให้เสี้ยมเป็น - เสี้ยมตาย ใส่ไคล้.. / ธาตุชิวหามิตรแท้ไร้ยางอาย
๓. โอ้.. โสตทัศน์ประวิงวารบิดม่านบังตา ชนใดขลาดเขลายิ่งสิ้นคิดยิ่งเสี้ยมง่าย สดับหลงเนื้อก้อนเดียว ยึดถือคำบอกเขายิ่งโง่เขลา-ยิ่งบอดใบ้ในความจริงนั้นจนตาย สรณะเสี้ยมบูชา "ขึ้นใจ" ..สำราก-ร่าน-ร้ายกลับกลอกเป็นความเพียร ร้อยเล่ห์-ลื่น-ร่าน / เสพสุขในน้ำลาย-ในเสี้ยมที่คา-ที่คับอยู่ใน (เสี้ยม) นั้น
* อันสุขเกษมเฆี่ยนครัน / ไยกลบจมน้ำใจ เหลียวกลับแทงหลังใคร / กรีดพิษเพื่อสหาย
/ เลือนหลอกใช้น้ำใจ / หมาย..มล้างให้ไกล หมาย..ก้าวข้ามเหยียบใจ / ย้ำเตือนราว "ประหาร"
/ เลือนหลอกใช้น้ำใจ / หมาย..มล้างให้ไกล หมาย..ก้าวข้ามเหยียบใจ / ย้ำเตือนราว "ประหาร"
** ดื่มซากมิตรร้าวในใจ - ดื่มซากมิตรร้าวในใจ
เห่ไกลซากชั่วมิตรแท้ - แค่นใจ / เจ็บจำย้ำน้ำใจ
๔. ลิ้นอันกลิ้งกรอกชมเอาดี-ยกเข้ากาย
ปัดร้ายพ้นพิษกรอกชง-ชั่วร้าย-ให้ - ใครกัน
ฉวยธาตุเสี้ยมออกเพียงชงตนพ้นมลทิน
เพื่อผลหน้านิรันดร์-เสพสุขจนตาย
*** หยามคนหม่นไร้หักเกียรติ
" มิตรมาร " เฉกเช่นคำคนคดไส้ไว้ให้...
ฝูงกา-รุม-ทึ้ง-กิน "มโหรีแห่งการเสี้ยม"
** ฟ้าฝากถ่มน้ำลาย... รดหน้ามิตรแท้... ถ่มน้ำลาย
รดหน้ามิตรแท้... ถ่มน้ำลาย - รดใจมิตรแท้... ถ่มน้ำลาย
รดหน้ามิตรแท้... ถ่มน้ำลาย - รดหน้ามิตรแท้... ถ่มน้ำลาย..
: ริค วชิรปิลันธิ์ จันกาลี
แบ่งวรรคการร้อง - หายใจไว้ให้แล้ว
เชิญทัศนาและทดลองร้องไปกับเพลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น